Rozdział 2 Decyzja

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy komentują lub czytają mojego bloga.

„Gdy człowiek podejmuje już decyzję, to trochę jakby skoczył w wartki strumień, który porywa go kierunku, o jakim mu się nawet nie śniło, w chwili gdy ją podejmował.” Paulo Coe­lho

Will

~ Czy to był sen?

Znowu ona. Może jak nie będę odpowiadał, to Everly da sobie spokój. Nie. Raczej nie. Znam ją już 17 lat i wiem, że ona nie da za wygraną. Powinienem był to przewidzieć. Everly. Co ja z tobą mam? Czy to za dużo prosić, abyś uznała to za sen i nie pakowała się więcej w kłopoty? Chyba dostałem jedną z bardziej upartych podopiecznych. Czasem mam już jej dość, ale to tylko czasem, a nieraz wręcz przeciwnie. Kim byłby anioł stróż bez podopiecznego? Kim byłby człowiek bez stróża? Kim ja byłbym bez podopiecznej? Pewnie byłbym taki jak Baltazar.  Już wiem, co muszę zrobić. Poproszę Elenę, aby wypuściła mnie na ziemię. Baltazar na pewno chce czegoś od Everly, a to źle wróży. Muszę wiedzieć, czy coś jej grozi, a jeśli tak, to łatwiej będzie mi ją chronić na ziemi. Wyszedłem z domu i poleciałem do domu snów. To tam mieszkały wszystkie wysokie anioły. Wszedłem do budynku i skierowałem się w stronę pokoju Eleny. Stanąłem pod jej drzwiami i zapukałem.

- Proszę.

Wszedłem do środka. Elena siedziała na krześle obok jej chłopaka, Jonathana. Anielica nie kryła zdumienia, że przyszedłem. Dopiero po chwili odezwała się:

- Williamie. W czym mogę ci pomóc?

- Eleno. Baltazar chce czegoś od Everly. Nie pytaj z kąt to wiem, po prostu to wiem. Łatwiej będzie mi ją chronić na ziemi. Więc. Jeśli mogę prosić cię o wysłanie mnie na ziemie, to byłbym wdzięczny, gdybyś to zrobiła.

- Jonathanie. Co o tym sądzisz?

Elena zawsze pyta go o zdanie, gdyż ona jest młodą anielicą światła. Jest w śród nas od około 3 lat. Kiedy zaczynałem szkolenie na stróża strażnikiem czasu był Ron, ale kiedy kończyłem to stanowisko objęła Elena. Ron częściej wysyłał stróżów na ziemie, ale od Eleny wymaga to większej mocy. W końcu odezwał się Jonathan:

- Myślę, że możemy się zgodzić, ale pod jednym warunkiem.

- Jakim? -spytałem.

- Musisz zmieścić się w czasie wyznaczonym przez nas, a gdy on upłynie musisz się tu wstawić nie zależnie czy zadanie będzie wykończone, czy nie. Myślę, że 14 dni powinno ci wystarczyć. 

Elena uśmiechnęła się promiennie. 

- Jonathanie poszedł byś proszę po Biankę?

Chłopak kiwnął głową i wyszedł z pokoju. 

- Williamie. Wiem, że podjąłeś zapewne słuszną decyzję, jednak mimo to martwię się o ciebie. 

- Wiem Eleno, ale nie masz czym się martwić. Jestem pewny swoich decyzji. 

Drzwi otworzyły się, a do pomieszczenia wszedł Jonathan z Bianką. Kiedy weszli Elena zabrała głos.

- Rytuał do, którego chcesz przystąpić jest bardzo ryzykowny i bolesny. Nawet tak krótki czas na ziemi wykańcza. Zdajesz sobie z tego sprawę?

- Tak.

Naszyjnik Eleny zabłysnął, a w jej dłoniach pojawił się ogień.

- Na mocy danej nam przez Najwyższego wysyłam cię na ziemię Williamie Montclare. Niech cię Bóg błogosławi. 

Otoczył mnie ogień, który poleciał z dłoni Eleny. 

- Idzi pełnić swe zadanie. 

Czułem jak ogień wchodzi we mnie, a ja mimowolnie wrzasnąłem z bólu. Wiedziałem, że Everly jest tego warta.

Elena

Słysząc krzyk Willa chciałam mu pomóc, ale wiedziałam, że nie mogę. W głębi duszy domyślałam się, że nie przenosi się tam tylko dla bezpieczeństwa Everly. Myślę, że ona bardzo go potrzebuję, choć jeszcze o tym nie wie, ale mnie nie da się oszukać. To dość dziwne, że Will dostał się wcześniej na ziemię. Jest to nie lada wyczyn dla stróża. Jestem z niego dumna, mimo że pojawił się tam w anielskiej postaci. Jestem pewna, że wybierając dla niego podopieczną. Po chwili William zniknął, a mnie znów dopadła myśl, że coś mogło nie wyjść.

Rozdział krótszy niż poprzedni, ale mam nadzieję, że się spodobał. Zapraszam do komentowania. Rozdział 3 pojawi się w czwartek.