Rozdział 37 Już jestem.

Rozdział dedykuje Veronice Hunter.

Will

- Chcę abyś obudziła moją ukochaną.

- Zrobię to. Wiem jak długo starałeś się tu dotrzeć, więc to zrobię. 

- Dziękuję.

- Opiekuj się nią.

Elena

Razem z Jonathanem siedziałam przy Ever. Zaczynałam się strasznie martwić. Will i Vivien nie dawali znaku życia, a Ever dalej spała. Nie spodziewałam się tego co nastąpiło. Nagle Ever otwarła oczy. Razem z Jonathanem zerwaliśmy się na równe nogi. 

- Co się stało?- zapytała. 

- Spałaś. Już jest dobrze. - powiedział chłopak.

- Gdzie jest Will?- spytała.

Wystraszona spojrzałam na Jonathana. Musiałam jej powiedzieć, że Will nie wrócił. To było okropne. W tedy drzwi się otwarły i stanął w nich William.

- Już jestem. 

Will usiadł na łóżku Ever.

- Nawet nie wiesz jak tęskniłem. 

- Zostawmy ich samych. - szepnął mi do ucha Jonathan.

Wyszłam razem z Jonathanem. Po drodze spotkałam Vivien z Luckem.

- Will jest zajęty, więc opowiedzcie my wszystko.

Will

- Ja też tęskniłam. 

- Kocham cię Ever. 

- Ja też cię kocham. 

- Przespałaś swoje 18 urodziny. Wszystkiego najlepszego. 

- Będę miała jeszcze sporo urodzin, ale chcę je wszystkie spędzić z tobą. .

- Jesteś pełnoletnia. Posłuchaj mnie Ever. Chcę spędzić z tobą wszystkie chwile. Ta rozłąka za długo mnie kosztowała, ale wiem dzięki temu czego chcę. 

- Więc czego chcesz?

Klęknąłem na kolana, wyciągnąłem z kieszeni pudełko i powiedziałem:

- Everly Hart chcę z tobą spędzić wszystkie chwilę. Chcę być obok ciebie dzień w dzień. Więc, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Ever

Byłam zdziwiona. Kochałam go i też chciałam z nim spędzić resztę życia, więc odpowiedziałam:

- Tak. Tak zostanę twoją żoną. 

Will uśmiechnął się i otworzył pudełko, w którym znajdował się srebrny pierścionek z szafirowym kamieniem. 

Will wsunął mi go na palec. Uśmiechnęłam się, a Will mnie pocałował. Oddałam pocałunek. Będziemy już zawszę razem. Od dziś na zawszę. Ja i mój Will.