Rozdział 10 Nie rozumiem

Ever

Droga, którą prowadził mnie Luck była mi nie znana. Ciągnęła się pod ziemią, ale z daleka od metra. Wejście było doskonale ukryte. Luck był pewny tego gdzie idzie, ale ja nie. W końcu dotarliśmy do dość mocnych, stalowych drzwi. Chłopak otworzył je i wpuścił mnie do środka. Korytarz był cały biały. Weszliśmy do pokoju o numerze 104. 

- Nadal nie rozumiem. 

- Ev. Cały czas myślisz jak człowiek. Przestań! To się robi wkurzające. 

- To jak mam myśleć?

- Jak anioł. W końcu przecież jesteś ich córką. 

W tym momencie mnie zatkało. Z kąt wiedział? 

- Dlaczego tyle o mnie wiesz? Odpowiedz teraz, albo stąd wyjdę. 

- Po pierwsze i tak nie znasz drogi. Po drugie Ev możemy założyć, że cię ochraniam. 

- Przed czym? 

- Przed samą sobą. Przed mocą, która płynie w twoich żyłach. 

Spojrzałam na Lucka, który w jedną chwile pociągnął mnie w bok. Obok nas przeleciał nóż i wbił się w ścianę, na której namalowany był człowiek. Odwróciłam się i zobaczyłam dziewczynę, która za pewne rzuciła nożem, bo miała drugi w ręce i chłopaka, który stał obok niej.

- Powariowałaś Sophi?! Mogłaś ją zabić! - krzyknął Luck.

- Oj! Daj spokój Luck. Przecież nic jej nie jest. Od kiedy wprowadzamy tu obcych. 

- Ja ją znam. 

- Ty, ale my nie. 

- Jezu. To się poznacie. Ev poznaj Sophie Gray i Alexandra Evans. Przyjaciele. Poznajcie E...

- Everly Hart. Córkę strażnika czasu ciemności.  - odezwał się głos za mną. 

Spojrzałam w tamtą stronę. Na środku sali stała starsza kobieta. Jej włosy były siwe. 

- Jestem Lena Collins. Witaj w akademii cieni.