Rozdział 9 Zostaw mnie

Ever 

Siedziałam na ławce wstrząśnięta tym co zrobiłam. Obróciłam się i zobaczyłam Lucka.

- Z kąt się tu wziąłeś?
- No wiesz Ever. Kiedy mamusia i tatuś...
- Luck. Chodzi o to, kiedy przyszedłeś.
- Nie dawno.
Złapał mnie za rękę, którą szybko zabrałam. Will ma rację. Lepiej się z Lickiem nie zadawać, do czasu aż mi wszystkiego nie wyjaśni.
- Ev. Co się dzieje?
- Zostaw mnie w spokoju.  Nie wiem kim jesteś, a ty nie chcesz mi powiedzieć.
Już miałam wstać, ale zatrzymał mnie jego głos.
- Pomogę ci.
- Niby w czym.
- Pomogę ci panować nad twoimi mocami.
- Z kąt o nich wiesz?
- Jesteś nie zwykła Ev i potrzebujesz pomocy, której potrafię ci udzielić. Zgoda?
- Zgoda, ale jak komuś powiesz zabije cię.
- Tego już się domyśliłem. A tak propo. Temu chłopakowi nic nie jest. Wrócił tam, gdzie jego miejsce.
Odetchnęłam z ulgą. Will jest cały. Nic mu nie jest. Luck wstał i podał mi rękę. Postanowiłam pójść z nim.

Will 

Poleciałem do Eleny. Ona na pewno wie coś o Lucku, a może to był Ludwik, albo Leon. Nie ważne. Dziewczyna otwarła mi drzwi,  wskazała mi miejsce, a sama zajęła krzesło na przeciwko. 

- Dawno cię tu nie było. Czy to przyjacielska wizyta?

- Niestety nie. 

- Och! Więc mów co się dzieje. 

- Eleno. Chciałem się spytać... Czy wiesz może coś o Lucku Morganie?

- Luck Morgan. Nic mi to nie mówi. Martwi cię coś? A może to zwykła zazdrość Williamie. Tak, czy siak sprawdzę i popytam. Może ktoś go zna. Koniecznie zapytam Rona. Może przydzielał mu stróża. Nie martw się. Dobrze? 

- Oczywiście Eleno. Dziękuję. 

- Nie masz za co dziękować. Przecież nic jeszcze nie zrobiłam.
- Zrobiłaś dużo. Mogłaś zignorować moją prośbę, ale tego nie zrobiłaś. Jesteś świetnym strażnikiem czasu.
- Nie mów tak, bo się rozpłaczę.
- Ale to prawda Elen. Musisz zacząć wierzyć w siebie.
- Dziękuję.
Obdarowałem ją najlepszym prezentem, czyli przyjacielskim przytuleniem.