Rozdział 12 Moc

Cześć. Co tu mówić? Jestem dumna z tego sezonu. Mam dla was niespodziankę, o której na razie wam nie powiem. Zaraz zacznie się rok szkolny, a podczas niego rozdziały będą nie legalnie. Czasem raz na miesiąc, czasem dwa. Jeśli długo mnie nie będzie, to postaram się dawać znaki życia. Chociażby napiszę kiedy będzie next.  Do przeczytania. A i jeszcze jedno, czy rozdziały wam się podobają? Czy robię coś nie tak? Napiszcie proszę to co uważacie. 

Will

Wstałem wcześnie rano i poleciałem po Elenę. Jeśli ktoś może pomóc Ever, to na pewno ona. Elena nie chętnie otwarła drzwi. Pewnie była czymś zajęta, ale uśmiechnęła się do mnie. Nie czekałem na pytanie. 

- Everly ma jakąś dziwną moc. Jest w stanie mnie odesłać i przywołać burze. 

- To nie zwykłe.

- Owszem. Nie potrafi nad tym panować, więc pomyślałem, że pomożesz. 

- Ja... No... Sama nie wiem. 

- Proszę. Elena, proszę. 

- Spróbuję.  

- Dzięki.  

Elena i ja znaleźliśmy się w domu Ever. Dziewczyna już nie spała. 

- Witaj Ever. - przywitała się anielica. 

- Cześć. 

- Everly. Nie wiem jak mogę ci pomóc, ale zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby było dobrze. Myślę, że to po rodzicach. To, że potrafisz odsyłać anioły wskazuje na moc strażnika czasu ciemności. W tej części ciebie jestem z Ronem w stanie ci pomóc.  Will, ty też będziesz mi potrzebny.  

- Oczywiście. 

- Everly. Możesz pokazać mi te moc? 

- Postaram się. 

Ever 

Zamknęłam oczy. Spróbowałam tak samo jak z Willem. I nic. Nie byłam w stanie nic zrobić. 

- Przykro mi, ale nie dam rady. 

- To nic takiego. Podczas ćwiczeń twoja moc i tak się ujawni. Jednak nie mogę tego zrobić w tym świecie. Musimy przenieść cię do nas. Zgoda? 

Nie byłam pewna, czy tego chcę. Zostawić matkę samą. 

- Nie mogę. Nie zostawię mamy. 

- Twoja mama sobie poradzi. Zajmiemy się nią. Przysięgam, że będziemy ją mieć na oku. 

Spojrzałam na Willa, który odparł. 

- Możemy ci pomóc, ale tylko tam. W świecie ludzi twoja moc jest zbyt wyczuwalna dla nas i aniołów ciemności. 

- Chyba nie mam wyjścia. 

- Chyba nie. 

Will wyciągnął do mnie rękę, którą złapałam. W jednej chwili znalazłam się gdzieś indziej. 

- Witaj w świecie aniołów. To stąd pochodzę. To tu mieszkam.

- Pięknie.

- Owszem. Będziesz mieszkać w moim pokoju. Wszystko ci zapewnimy, a od jutra zaczniemy ćwiczenia. Chodzi. Pokażę ci nasz świat. 

Miasto było nie samowite. Architektura była zabytkowa, a większość budynków miało biały kolor. Chciałam skakać z radości, gdy na ulicy spotkałam Van. Za to ona wyglądała jakby widziała ducha. Zniknąłem ze świata ludzi, bo do niego nie należę. Pojawiłam się w świecie aniołów, bo jestem jego częścią i zawsze będę do niego należeć.