Rozdział 17 Chyba nie powinnam tego słyszeć.

Ever

Rano wstałam i ku mojemu zdziwieniu na łóżku czekały na mnie ubrania, a na łózko stała taca ze śniadanie i kartką. Wzięłam lis do ręki. 

Ever

Pewnie wstaniesz nim wrócę. Poszedłem na spotkanie aniołów wysokich. Wrócę szybko. Kocham cię.

Will

Odświeżyłam się, zjadłam, ubrałam się i poszłam na spacer po budynku. Wszystko było w jasnych kolorach. Stanęłam przy jednym z obrazów, które wisiały na ścianach.. Był na nim archanioł Gabriel z Maryją. Muszę przyznać, że Gabriel wcale tak nie wygląda. Przypomina człowieka, który budził szacunek, był poważny i dumny. Przy obrazie znajdowały się złote drzwi. Chciałam przejść dalej, ale usłyszałam trwającą tam kłótnie, o mnie. 

- Jeśli my jej nie pomożemy, to nikt tego nie zrobi. Everly jest jak żywa bomba. Chyba nie chcesz końca świata ludzi Gabrielu. 

- Nie Michale. Jednak jej bliższe kontakty z Williamem mnie nie pokoi.

- Mój związek z Ever, to moja sprawa, a tobie Gabrielu nic do tego. 

- To w brew prawu. 

- Wiem o tym, ale znajdę jakieś wyjście z tej sytuacji. 

- Wątpię, aby ci się udało. 

- Jeszcze zobaczymy. Jeśli pozwolicie, to wyjdę już, bo nie widzę sensu na dalszą dyskusje. 

- Ani my. 

Szybkim krokiem schowałam się w szczelinie pomiędzy przejściami. Anioły odeszły. Odetchnęłam z ulgą i szepnęłam. 

- Chyba nie powinnam tego słyszeć. 

- Masz rację. 

Obróciłam głowę i zobaczyłam Gabriela. Moje serce podskoczyło mi do gardła. 

- Archaniele. Muszę już iść. 

Gabriel złapał mnie za rękę.

- Oj nie tak szybko Everly. 

Zdobyłam się na odwagę, by go zapytać dlaczego taki jest w stosunku dla mnie. 

- Czemu mnie nienawidzisz?

- Porozmawiajmy w ogrodzie. 

Poszliśmy razem do ogrodu i usiedliśmy na jednej z ławek. 

- Everly. Ja cię nie nienawidzę. 

Uśmiechnął się i dotknął mojego policzka. 

- Przypominasz mi byłą ukochaną. Andrea, tak miała na imię. Kochałem ją nad życie. Miała takie same oczy, uśmiech, włosy. 

- Co się z nią stało?

- Została zesłana na ziemie, a potem pokochała Kaspara, Nefilima. On nie był nieśmiertelny. Zmarł, a ją zabił demon. Kiedyś się na nim zemszczę. Za zabranie mi ukochanej. 

- Tak mi przykro. Ja nie wiedziałam. 

- Nikt o tym nie wie poza Hanielem. Przybyłaś tu, a we mnie obudziły się wspomnienia, o których chciałem z zapomnieć. 

- Przykro mi. 

- To nic takiego. Widziałaś już ogród Eden, jego najpiękniejsze miejsca?

- Nie. 

Złapał mnie za dłoń. Poszliśmy w głąb. Stała tam cudowna altanka i przepływała najczystsza rzeka jaką widziałam. 

Gabriel zerwał białą lilie i dał mi ją.

- To mój znak. Biała lilia. Kwiat czysty. Idealny dla ciebie.

- Nie jestem czysta. W moich żyłach płynie krew aniołów ciemności. 

- Ale też jasna. 

W jednej chwili Gabriel stanął strasznie blisko mnie. 

- Nie powinienem tego robić.

- Czego? 

- Tego. 

Powiedział i pocałował mnie, a ja oddałam pocałunek. W jednej chwili świat przestał dla mnie istnieć. Liczyliśmy się tylko my. Moje ramie zaczęło piec. Oderwaliśmy się od siebie, a na mojej ręce pokazał się napis Azathra.

- Co to?

- Twoje anielskie imię. Jesteś jej kolejnym wcieleniem. Z jakiegoś powodu nie stałaś się światłem Andreo. Kochana Andreo.