Rozdział 20 Ja zawszę będę przy tobie.

Elena

Wróciłam do nieba, już miałam pójść do mojego pokoju, kiedy zawołał mnie Michał. Odwróciłam się w jego stronę.

- Coś się stało? - spytałam.

- Chcemy, żebyś uczestniczyła w dzisiejszym spotkaniu.

-  Ja?

- Tak. Myślimy, że pomożesz tak niedoświadczonej strażniczce jak Bianka.

- Oczywiście i tak miałam z nią porozmawiać.

Uśmiechnęłam się do Michała i poszłam z nim na naradę. Weszliśmy do sali narad. Bianka spojrzała na mnie przerażona, a ja zajęłam miejsce obok niej.

- Co ona tu robi? - spytała.

- Ach Bianko przyszłam ci pomóc.

- Nie potrzebuje pomocy, a na pewno nie twojej. 

- Czuje się urażona. - uśmiechnęłam się do niej.

- Nie potrzebuje cię tu.

- Naprawdę? To dlatego wygadałaś aniołom ciemności jakie mamy osłony?

- Nie wiem, o co ci chodzi. 

- Nie kłam! - krzyknęłam.

- Nie rób z siebie wariatki Elen, chociaż to wychodzi ci najlepiej.

- Na pewno nie wychodzi mi to tak dobrze jak tobie.

- Nie masz światków. Są to twoje domysły, więc skoro masz rzucać na mnie oszczerstwa, to lepiej stąd wyjdź. 

- Bianko, jak ty mało wiesz. Mój brat powiedział mi o waszym planie.

- Twój brat jest aniołem ciemności...

- Aktualnie jest mrocznym. Jesteś na przegranej pozycji Bianko.

- Nie Eleno, to ty i te twoje aniołki jesteście na przegranej pozycji...

Nie miałam szansy usłyszeć całego zdania do końca, bo archanioły kazali ją wziąć do lochów, co zrobiono w natychmiastowym tempie. Poczułam ukłucie żalu w sercu. Myślałam dlaczego ona to zrobiła. Czy kiedyś to się skończy? Czy kiedyś skończy się walka pomiędzy dobrem, a złem? Na te pytania odpowiedzi nigdy nie zostanie mi udzielona. Michał podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu. 

- Przykro nam. - szepnął.

- Wiem. Czy to się kiedyś skończy?

- Nie wiem. Idzi do pokoju. Połóż się. Myślę, że Jonathan wie co się stało.

Zrobiłam tak jak powiedział Michał. Usiadłam na łóżku, skuliłam się i zaczęłam płakać.

 Do mojego pokoju wszedł Jonathan. Usiadł obok mnie i przytulił mnie. 

- Tak mia przykro. - powiedział.

- Wiem, to była moja przyjaciółka. Pomogła mi kiedyś, a ja pozwoliłam jej upaść. Zostawiłam ją samą.

- Ja zawszę będę przy tobie. 

- Wiem. Kocham cię.

- Ja ciebie też. Nie płacz już. Moja księżniczka nie powinna płakać. 

- Zostaniesz?

- Zawszę.

Zasnęłam po paru długich godzinach. W moich snach widziałam ciemność, która otaczała wszystko i wiedziałam, że nie mogę do tego dopuścić.