Rozdział 12 Dobrze

Will

Po chwili przyjechało pogotowie i zabrało dziewczyny, Już nigdy jej nie zostawię. Przeniosłem się do szpitala. Ever leżała już przytomna na łóżku. Miała różne przewody podłączane do ciała. Wszedłem do niej. 

- Wszystko dobrze? 

Uśmiechnęła się do mnie i szepnęła.

- Okay. Co z Van?

- Nie wiem. Wybacz, że się spóźniłem. 

- To nic takiego. Nie na wszystko mamy wpływ. 

Po chwili do pokoju wpadła pani Hart. Widocznie też nie miała ochoty na kłótnie. Spojrzała na mnie ze smutkiem i wróciła wzrokiem do córki. 

- Jak się czujesz? 

- Dobrze. 

- Pytałam się lekarzy kiedy cię wypuszczą. Powiedzieli, że dokończą badania i jeśli wszystko będzie dobrze, to jeszcze dziś będziesz mogła wrócić do domu. 

- To dobrze mamo. 

Siedzieliśmy przy niej póki lekarze nie wypuścili jej do domu. Kazała poczekać na siebie na korytarzu i poszła do Vanessy.

Ever

Poszłam zobaczyć się z moją przyjaciółką. Van leżała nie przytomna na łóżku, a obok niej siedziała jej mama. 

- Witaj Ever.- powiedziała przez łzy. 

- Co z nią? 

- Nie wiem. Jeszcze czekam. 

Wiedziałam, że nie mogę zostać długo, więc poprosiłam. 

- Jeśli będzie coś pni wiedzieć, czy zadzwoni pani do mnie? 

- Tak. Ever. Idzi do domu odpocznij. 

Jeszcze raz spojrzałam na Van. Wyglądała jakby spała.

Wyszłam z pokoju. Gdyby nie kable przeczepione do dłoni Van, to uwierzyłabym, że śpi. Po drodze spotkałam Ricka. Jego  spojrzenie było jednoznaczne. Szedł do Van, do szpitala. W końcu to jej chłopak. Zadał mi nieme pytanie czy jest dobrze, a ja kiwnęłam głową na tak. Zostało mi  z Willem tylko 11 dni. Teraz go potrzebuję. Poszłam do domu. Usiadłam na łóżku i zaczęłam płakać. 

To wszystko mnie przerasta. W tedy nie wiedziałam, że łzy przydadzą mi się na później.